Komentarz do parafii Kamień

Hasła dotyczące Mińszczyzny oparł w dużej mierze ks. J. Żyskar na hasłach Słownika Geograficznego napisanych przez Aleksandra Jelskiego z Zamościa (zob. hasło Annopol). W haśle o Kamieniu z 1882 r. w Słowniku Geograficznym czytamy

K., starodawna nędzna mieścina w zachod. stronie powiatu mińskiego, przy granicy pow. oszmiańskiego, nad rzeczką Kamionką, dopływem Izledzia, w okr. polic. rakowskim, przy gościńcu wiodącym z Iwieńca do Nalibok, ma osad przeszło 80, najwięcej żydowskich. Zdaje się, że o tym Kamieniu wspomina ipatjewska kronika pod rokiem 1262; mianowicie: o wojowaniu w tych stronach księcia litewskiego Mendoga z Wasilkiem kniaziem (ob. Skarbiec Daniłowicza T. I str. 107). Dobra K., niegdyś imienia Zabrzezińskich, którzy fundowali tu r. 1522 kościół farny z altaryą. Dobra te przeszły potem do zamożnej rodziny Dołmatów-Isajkowskich. Elżbieta z Isajkowskich Białłozorowa, dźwignąwszy kościół r. 1679, fundusz jego odnowiła. Następnie dobra te stały się własnością Judyckich. Par. kościół katol. śś. Piotra i Pawła, z drzewa. Parafia katol. dekanatu mińskiego: dusz 7323. Filia w Dudkach; kaplice w Iwieńcu, Pokuciu, Naborowszczyźnie i w Kulu. Dawniej filia w Chotowie. 

Poprawiamy:

1. datę 1626 na 1262, oczywisty błąd korekty;

2. nazwisko Zambrzezińskich na Zabrzezińskich,

3. już w 1882 r. dobra Kamień należały do potomków Judyckich, a nie Judyckich

4. wg Słownika Geograficznego wieś Chotów  to "dziedziczna własność Łęskich", Aleksander Jelski nie wymienia nazwiska fundatora kościoła, ale sądzimy, że to nazwisko Zanosiński a nie Zatnosiński.